لایت هُوس

پدرم میگفت دوران جنگ کنار کسی از همرزماش که شرایط مشابه با اون داشت بستری شد که مرد. میگفت اون روز مرگ رو دیده و حدس میزده کار اونم تمومه. اما تموم نشد. خواست خدا بود. خدا این بازی رو دوست داره تا نشون بده ارزش زندگی چقدره.

در این چند روزی که رشت برف، قطع برق ، قطع آب و گاز رو شاهد بود و زلزله نسبتا شدیدی هم در اطرافش اومد. بیشتری چیزی که ناراحت کننده بود مریضی پدرم بود. با سختی بسیار در این برف دکتر بردیمش و برگردوندیم خونه. ویروس فصلیه و بعد از چهار روز هنوز حالش خوب نیست.لطفا براش دعا کنید.

اسپیسی هر چقدر بد هر چقدر پست یک چیز بزرگ رو تو میراث بازیگریش بجا گذاشت. بازی کردن اونجوری که بقیه نمیخوان. شاید سال‌ها بعد کسی از من بپرسه کدوم اثر بهترین بازیشه هفت، خانه پوشالی، مظنونین همیشگی، زیبایی آمریکایی و... ؟ قاطعانه میگم هیچ کدوم. اون ویدئویی سه دقیقه‌‌‌ای با کلی فحشی که تویوتیوب خورد بهترینشه با فاصله زیاد پشت لبخندهایی که ترسیده جای اینکه ترسناک باشه.

کوچه ما و کوچه‌های اطراف اون از دیرباز به جای شباهت زیادش به ایران شباهت زیادی به کوچه‌های ایالات متحده داشت. بسکتبال به جای گل کوچیک مهم ترین شاخصه اون بود البته که دلیل نمیشد داخل کوچه ورزش ملیمونم انجام ندیم ولی خوب. دیروز زمانی که داشتم از وسط محله مون رد می‌شدم حلقه بسکتبال قدیمی‌مال 10 سال پیشو دیدیم که حالا به یک تیر برق جدید وصل شده بود. شایدم مدت زیادی اونجا بود و من ندیده بودمش به هر حال چیزی که مهمه اینه که خود خودش بود. پوسیده شده بود اما رنگ زنگ خورده قرمز دور حلقه داد میزد همونم شناختمش از حدود هشتاد متری. روزی چهار بار از این مسیر رد میشدم ولی تازه از دور دیدیمش یاد خاطراتم باهاش افتادم یاد بچگیامون یاد کوچه‌های دیگه. یاد نفس نفس زدنامون. یاد زندگی‌هایی که داخل کوچه‌های خیس بعد از بارون جریان داشت. یاد بازی‌هایی که بردیم یاد بازی‌هایی که باختیم. یاد بزرگترا یاد همسایه‌ها. برای لحظاتی یاد خودم افتادم.