لایت هُوس

| اخیرا متوجه شدم افرادی که موقع غذا خوردن دیگران از صدای ملچ ملوچ اونا بدشون میاد هوش و وسواس شنوایی زیادی دارن. این افراد که خودمم یکی از سردمدارانشونم میتونن صداهای ریزی که دیگران قادر به شنیدنشون نیستن رو بشنون وهمین موضوع باعث آزارشون میشه. این قابلیت تنها فایده‌‌‌ای که براشون داره اینه که میتونن با دقت بیستری موسیقی گوش بدن و از موسیقی خوب لذت بیشتری ببرن.

| چند روزیه هوای رشت عجیب بهم ریخته. باد سنگین شب در عین حال روزهای آفتابی و گرم. دیشب تعدادی از لباس‌ها از بند افتاد پائین و مادرم منو فرستاد تا از توی حیاط جمعشون کنم. لباس اولو که برداشتم شدت باد چند برابر شد درخت‌های حیاط به قدری خم شده بودن که هر لحظه امکان داشت بشکنند. صدای وحشتناکی میومد نه سرد بود نه گرم. شاعرانه ترین چیزی بود که در این چندسال دیدم.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

| در مورد صدام و قذافی مطمئنم ولی میگن تمام دیکتاتورها قبل از خداحافظی از قدرت شبی رو داخل پایتخت حکومتشون، ناشناس و با پوشش خاص محلی دور میزنن. انگار که دلشون نمیاد ترکش کنن. صدام خودش رانندگی کرد. فهمیدن فکرش زیاد هم سخت نیست. زمین‌ها مغازه‌ها خونه‌ها و تمام مردم شهر روزی برای خودش بودند میتونست هر کسی که دلش میخواست بکشه. میتونست هرجایی که میخواد خراب کنه یا بسازه ولی حالا فقط قراره نگاه کنه. برخلاف ساده بودن خوندن فکرشون احساس پیچیده‌‌‌ای دارند نمیشه فهمید اون لحظه چه حسی داشتند فرض کنید دو نصفه شب وقتی که بغداد خوابه با یه ماشین آروم از خیابون‌ها و کوچه‌ها رد شید یک لحظه پشت چراغ وایستید و صدای بادی که سکوت یخ زده شهر رو میشکنه گوش بدید و از خودتون بپرسید "چی شد؟" وحشتناکه.

| تونی کی را بیشتر با تاریخ مجهول آمریکا می‌شناسند کارگردانی اجتماعی که معضل آموزش و پرورش را فرارتر از اهمیت همواره گفته شده خود می‌انگارد و برای حل کردن آن دست به قهرمان سازی در فیلم‌هایش می‌زند. شخصیت‌های فیلمش همگی خاکستری اند، بالا و پایینشان قابل لمس است. گیر کار اینجاست که شخصیت عصبانی می‌بینیم اما دلیل عصبانیت را نه. هنری بارس فیلمش نقش رهبری دنیای خوب را دارد کسی که رابطه اش با پدر بزرگش و آن دختر خیابانی قرار است به ما بفهماند خاکستری اش به سفید نزدیک تر است اما اسیر شعارهای فلسفی می‌شود. شخصیت هنری را از درون کوبیده شده و شکست خورده نشان می‌دهد و انتظار داریم با این شرایط بیرونش را بسازد البته که نمی‌تواند. در بین باقی شخصیت‌ها همگی تم غلط رفتاری را دارند و از بین این‌ها حتی یک آدم نرمال هم نمی‌بینیم شاید چون جهان کی جهان منفی‌هاست.

| فکر می‌کردم اگر شخصی حرفی برای گفتن ندارد چه بگوید؛ هیچ. جاه طلبی فیلم جدید جاش ترک این است که بخشی حرف ندار از حرف دار ترین مافیای تاریخ می‌سازد و حماقت فیلمش این است که به درون کاپون بسنده می‌کند تا داستان واقعی بیرونی هر چند در همان هم می‌ماند. شاید برای کسی که ذره‌‌‌ای از تاریخ مافیای قدرت شیکاگو چیزی نمی‌داند هضم کاخ‌های فلوریدا با مجسمه‌های اشرافی مشکل بیاید و یا بزند به حساب گذشته شرارت‌های مافیا و پول‌های زیاد. اما کم کم این سوال قلقلکش می‌دهد که در این مدت دادگاه آمریکا چه می‌کرده که هنوز همچین ملکی در دست این مافیاست.

کمتر کسیه که فیلم زندگی پای رو ندیده باشه اکثرا کارگردانشم میشناشسن آنگ لی. بجز اون چند فیلم مشهور دیگه هم داره که براش اسکار هم آوردن. اخیرا فیلمی‌بیرون داده بنام جمنای من علاوه بر این که نمره به شدت پایینی داره هیچ اثری از سبک لی و فلسفه پای داخل فیلمش نمیشه پیدا کرد هیچ اثری. فیلم حرف مشخصی نداره و داستانشم رو هواست.

از بهرام بیضایی یه جمله شنیدم در قالب شوخی عالی بود. گفت تا حالا مردی رو ندیدم بعد از ازدواج پشیمون نباشه. پشت این جمله تمام اسطوره شناسی و سواد داستان گوییس قایم شده. منتها به چشم نمیاد.

عنوان از ساموئل بکت کبیر (برای کوتاه نویسی چون من شاید این نوشته طویل باشد ولی تقاص نبودن‌هایم میشود)

مغازه‌ها بسته شده و شهر به یک اغمای تاریخی فرو رفته. سوپر مارکتای محل تا چند روز پیش میز گذاشته بودن جلو مغازه و در حال فروش بودن با این شرط که اسم محصول ر میگید و ما میذاریمش تو پلاستیک ببری.‌هایپر مارکتای بزرگ تخلیه شدن و میوه فروشی‌ها هم تک و توک بازن. تردد مردم تو مرکز شهر کمتر شده اما قطع نشده دیگه خودتون مردم و بازار شب عید رو میشناسید. این چند وقته روزی نیست که نشنویم یکی از اقوام و آشنایان مریض نشده. از مریضی ترسی ندارم چون هم رعایت میکنم و هم بدنم مقاومه این تو دو هفته بیمارستان بین آنفولانزایی‌ها و کرونایی‌ها بهم ثابت شده. از این میترسم که به جایی برسیم مردم به هم رحم نکنن.