لایت هُوس

| تونی کی را بیشتر با تاریخ مجهول آمریکا می‌شناسند کارگردانی اجتماعی که معضل آموزش و پرورش را فرارتر از اهمیت همواره گفته شده خود می‌انگارد و برای حل کردن آن دست به قهرمان سازی در فیلم‌هایش می‌زند. شخصیت‌های فیلمش همگی خاکستری اند، بالا و پایینشان قابل لمس است. گیر کار اینجاست که شخصیت عصبانی می‌بینیم اما دلیل عصبانیت را نه. هنری بارس فیلمش نقش رهبری دنیای خوب را دارد کسی که رابطه اش با پدر بزرگش و آن دختر خیابانی قرار است به ما بفهماند خاکستری اش به سفید نزدیک تر است اما اسیر شعارهای فلسفی می‌شود. شخصیت هنری را از درون کوبیده شده و شکست خورده نشان می‌دهد و انتظار داریم با این شرایط بیرونش را بسازد البته که نمی‌تواند. در بین باقی شخصیت‌ها همگی تم غلط رفتاری را دارند و از بین این‌ها حتی یک آدم نرمال هم نمی‌بینیم شاید چون جهان کی جهان منفی‌هاست.

⭐

| دوربینش در کلاس زیاد عقب جلو می‌رد گاهی وقت‌ها تحملش سخت است. موسیقی را برای اضافه کردن حس منفی و تنش بیش از حد استفاده می‌کند و سکوت فیلم به نسبت داستانش واقعا کم است. دو سکانس زننده یکی بردن دختر خیابانی و دیگری خودکشی جوری طراحی شده اند که ما را به جریان فکری هنری نزدیک کنند ولی موفق نیستند و در نهایت هنری قصه قابل حس نیست.