لایت هُوس

| فکر می‌کردم اگر شخصی حرفی برای گفتن ندارد چه بگوید؛ هیچ. جاه طلبی فیلم جدید جاش ترک این است که بخشی حرف ندار از حرف دار ترین مافیای تاریخ می‌سازد و حماقت فیلمش این است که به درون کاپون بسنده می‌کند تا داستان واقعی بیرونی هر چند در همان هم می‌ماند. شاید برای کسی که ذره‌‌‌ای از تاریخ مافیای قدرت شیکاگو چیزی نمی‌داند هضم کاخ‌های فلوریدا با مجسمه‌های اشرافی مشکل بیاید و یا بزند به حساب گذشته شرارت‌های مافیا و پول‌های زیاد. اما کم کم این سوال قلقلکش می‌دهد که در این مدت دادگاه آمریکا چه می‌کرده که هنوز همچین ملکی در دست این مافیاست.

⭐

| کاپون جاش ترک مترسکی پوشالی با پیپی بر دهن است که به جای زوال عقل به ما زوال شخصیت نشان می‌دهد و با بازی‌های مسخره مثل نقاشی و دروغ سعی در درونی کردن مسئله دارد اما نزدیک مسئله اش هم نمی‌شود چه رسد به درون. بازی‌هاردی هم با صدای عجیبی که در میاورد فاصله زیادی با‌هاردی همیشگی دارد و برای مخاطب عامش ممکن است زننده بیاید. فیلم فراتر از یک اثر پاپکورنی اقتصادی چیزی نیست؛ هنر جای خود.

لینک ویرگول